Wat is vriendschap nou eigenlijk voor mij?

Wat verwacht ik van een ander en wat heb ik zelf te geven?

Quote: Pas als je iemand hebt, die met je lacht en met je grient, dan pas mag je zeggen: ik heb ’n vriend.

Bij een echte vriendschap is het belangrijk voor mij dat ik echt lekker mezelf kan zijn. Ik maak geen verschillen tussen mijn eigen belang en het belang van mijn vriend/vriendin. Zijn/haar problemen zijn de mijne. Ik ga voor diegene door het vuur. Bij hun ben ik wie ik echt ben. 

Van een vriend verwacht ik dat hij/zij mij accepteert zoals ik ben met al mijn goede maar ook mijn minder goede kanten. Niemand is perfect. Als ik eenmaal iemand mijn vriend/vriendin noem kan hij/zij er op rekenen dat ik er ALTIJD voor diegene zal zijn, ongeacht mijn eigen zorgen of dingen.

Lastig aan het woord vriendschap vind ik, dat je niet weet wat die ander er onder verstaat.

Wat als hij/zij constant gemengde signalen afgeeft? De ene keer ben jij het helemaal en kan je niet meer stuk. Wat is dat een goed gevoel! En de andere keer geeft hij/zij je het gevoel dat je toch altijd op de 2de plaats zal staan, wat je ook doet voor diegene. Heeft hij/zij dit echt niet zelf door? Moet je zo iemand laten gaan? Is dit dan echte vriendschap?Lastig te zeggen, je kunt niet denken voor diegene, de tijd zal het leren. 

Of neem nou die “vriend of vriendin” waartegen je niet de dingen zegt zoals je ze precies voelt omdat je vind dat je rekening moet houden met zijn/haar kwetsbaarheid.  Is dat vriendschap?  Ik vind van niet, ik vind dat je alles moet kunnen zeggen ,maar het ligt er ook aan hoe je iets brengt. Want wat blijft er over als je het alleen maar over koetjes en kalfjes hebt? Voor mij iniedergeval geen hechte vriendschap.

Zo komt het ook wel eens voor in bepaalde situaties dat mij word verteld wat hij/zij er van vind, en dat dit door mij als kwetsend ervaren kan worden. Ik bedenk me dan dat het goed bedoeld advies is. En ik sta daarom open voor zijn/haar commentaar. Hij/zij heeft het beste met mij voor. En dat noem ik vriendschap. Gewoon alles kunnen zeggen, ook de minder leuke dingen.

Geheimen delen met een vriend/vriendin vind ik lastig. Moet je elkaar alle geheimen toevertrouwen? Mag je van haar of hem verwachten dat hij/zij jou geheim bewaard?Ik vind van wel omdat ik zelf ook zo ben. Maar is dit realistisch? Mag ik mijn geheimen verzwijgen voor mijn beste vriend/vriendin als ik hem/haar daar niet mee benadeel? Ik ben van mening van wel, ook omdat je een ander soms gewoon kunt belasten met jouw geheim.

Lastig zijn “vrienden” die niet echt luisteren, die alleen maar kunnen praten. Die, terwijl jij aan het praten bent, al bezig zijn in hun hoofd met hun reactie in plaats van echt naar je te luisteren. Echte vrienden horen wat je niet uitspreekt. Lastig, omdat ze het wel goed bedoelen en zich niet bewust zijn van hun gedrag. 

De meeste vriendinnen die ik heb ken ik al jaren, en ik weet van de meeste wel wat ik wel en niet kan verwachten. Maar toch blijft het een lastig iets.. ik denk dat je het beste je gevoel kunt volgen en dan zal de tijd het je allemaal vanzelf leren, soms met een hele goeie uitkomst en soms met een minder goeie. Maar ook daar leer je weer van. 

Xoxo